Corredoira Movie

Pasamos a vida na estrada. Tanto é a así que ás veces vemos a vida en clave de Road Movie, ou mellor de “Corredoira Movie”. Entre semana, por motivos laborais percorremos os concellos da provincia de Pontevedra. As fins de semana, por devoción, percorremos no De Lorean os recantos do país na procura de novas aventuras culturais coas que desfrutar e que logo tratamos de transmitir nestas páxinas.

Son escasos, pois, os días libres que ficamos na casa, en Compostela, pero os que quedamos son unha delicia. Compostela é unha excelente cidade para vivir, e para ser vivida. De feito consideramos o noso maior éxito o de poder vivir  nesta cidade.

Nós que somos composteláns de nacemento e non por casualidade, senón porque a nosa nai, coma un salmón remontou deliberadamente o Ulla para desovar en Compostela, tivemos sempre claro que queriamos voltar a esta cidade, alcanzar o grao de compostelán.

Os éxitos están no camiño, non na chegada, na forma, non no obxectivo, cousa que ás veces perdemos de vista nesta sociedade mourinhista, resultadista, na que a meta xustifica o camiño. O éxito está no xeito no que acadamos as victorias, non nas victorias en si mesmas.

Un dos maiores placeres que dá Compostela é o de erguerse pola mañán e ir á Praza de Abastos. Ir pasear entre os mellores produtos de Galiza, do mar e da terra. Pasear entre as robalizas de Arousa, as carnes da Ulloa ou os pementos de Arnoia e saborealos cos ollos e o nariz. Fitalos, preguntar, regatear, e se cadra comprar algo de peixe no posto das nosas amigas As Rianxeiras ou coller algo de carne no posto de Muñico.

Despois sentar a tomar un viño cerca da Praza, no Abastos ou en calquera outro sitio, quedar cun amigo, charlar, atoparse a un coñecido, improvisar un xantar ou quedar para  a noitiña para un cine, un teatro ou simplemente unha esmorga. Isto claro que se pode facer en calquera outra cidade, pero en Santiago é diferente, é compostelanear.

Normalmente identifícase Compostela co Casco Vello, pero o certo é  que existe unha dicotomía entre o Casco Vello e o Ensanche, de feito existe cáseque unha fronteira cultural.

Como habitantes do Ensanche, recoñecemos que a Zona Vella é incomparábel como marco. As ruelas, os pavimentos, os eixos perspetívecos que non por coñecidos deixan de sorprender, a pedra, sobre todo nos días chúmbeos que se confunde co ceo e tantas outras cousas.

Pero o Ensanche está últimamente a contraatacar. Ademais dos lugares de viñoteo, que están a deixar atrás aos do Casco Vello ensemismados no turismo, conta cos Cines Compostela, lugar polo que nos gusta caer de cando en vez. Trátase duns cines recentemente rexurdidos das súas cinzas e que compensan a incomodidade e pouca adaptación das súas salas cunha oferta pouco habitual que trata de ser alternativa a este concepto do “cinema familiar”.

De feito, é un dos sete cines que están a pasar Crebinsky en Galiza. O outro día achegámonos a vela. A sala estaba ateigada. Como dicía un amigo á porta –Home, se Crebinsky  non triúnfa en Compostela, mal asunto-.

O filme comeza cun excelente relato de animación que pon ao espectador en antecedentes dos avatares da parella de irmáns protagonista. O mini corto de animación serve ademais para introducir a dimensión Crebinski, un mundo de nenez, de  inocencia añorada.

Se ben a película adoece de certa falta de ritmo nalgún intre e se cadra dun guión un pouco máis desenvolto,máis traballado, na nosa opinión é un bo filme, un chanzo importante na escritura da historia do cinema en galego, sen dúbida o máis divertido.

Levándoo ao noso terreo o filme fala moi de esguello desa etapa da nosa historia que tanto nos gusta e á que xa lle dedicamos algunha xeira que é a da Febre do Wolfram en Galiza, acabada de rematar a Guerra Civil e no contexto da Mundial.

O filme, delirante de por si, amosa dun xeito disparatado, mais se cadra non moi distante da realidade, esa Galiza na que pululaban acorazados nazis e submarinos ingleses, no caso do filme americanos. Esa época na que o Réxime deixaba aos nazis explotar o noso wolfram para levar a cabo a súa paranoia colectiva do Terror.

Nesa clave temporal ten lugar a aventura de Feodor, Mijail e Mushka, na súa particular “Corredoira Movie” inevitablemente introspetiva, a nivel personaxe mais tamén a nivel comunidade.

Esa viaxe na que sen sabelo, van na procura da súa infancia, dunha infancia que quedou asolagada en Portomarín como tantas neneces que quedaron asolagadas polo soño gris dos que venceron a calquera prezo.

É un filme que fala da identidade, da procura da identidade a través de dous irmáns que están no mundo sen saber quen son, sen sequera preguntarse quen son porque son felices.

Dúas personaxes tenras, inocentes que nunca abandoaron a infancia e que viven alleos, no seu propio microcosmos, aos nazis, aos falanxistas e á Guerra Mundial,e que ademais, sen querer evitan que o Desembarco de Normandía deixase de ser tal e se producira en Galiza.

Todos somos un pouco Crebinsky. Os galegos de fóra de Galiza que se emocionan ao volver. Os galegos que tiveron que marchar da aldea e cada volta a ela ten algo de magnético. Mesmo nós, que simplemente nados en Compostela sentimos no desexo de vivir nesta cidade unha teima vital.

O filme remata cos dous irmáns á deriva sobre o baúl das súas lembranzas, da súa identidade. E quen de nós non estivo algunha vez á deriva?

Artigo publicado no Suplemento Lecer de onte